Ken je die mop over de breed-bek-kikker? Soms voel ik mij net zo. In de trein kijk ik, tussen mijn wimpers door, schuin opzij naar de kaft van het boek. En ik denk, dat is interessant. Af en toe vraag ik aarzelend, zoals laatst op een bankje in het park:
“Wat leest u zoal?”.

“Thrillers”, mompelde de heer naast mij en hij las weer door. Het meisje in de speeltuin glimlachte, wipte van het ene been op het andere en riep blij uit: ”Harry Potter, Harry Potter”. Mmm denk ik, dan dat lust ik allemaal niet. Maar ik zeg niet “getverderrie”, zoals de breed-bek-kikker uit die mop, weet u nog?

Opeens zie ik een meisje dat lijkt te studeren in een café en zachtjes zeg ik: “Wat lees jij?”. Zij verschiet van kleur en stopt verlegen het boek weg in haar tas. Zij schudt haar hoofd, loopt rood aan, mompelt wat en gaat weg met haar leren boekentas en heimelijk verscholen boekje. Het is vast zo’n boekje dat ik ook stiekem thuis las. Zeker nadat mijn moeder mij ooit betrapte en schreeuwde: die troep lees je niet en zeker niet in mijn huis, dit terwijl zij zelf graag Amerikaanse pockets las, boeken van Nora Roberts.

Toen ik in een bibliotheek kwam werken begon ik bij de romans. Een collega vroeg wat ik graag las. En ik noemde wat boeken van mijn lijst op. Maar zij vroeg door: wat vind je nou echt fijn om te lezen. Ik zei toen: Nora Roberts. Ze keek mij verbaasd aan. Die boeken staan daar, in de kast bij de bouquetreeks. Toen schijn ik gezegd te hebben: “O, maar van díe Nora Roberts, heb ik nog nooit gehoord”.

Zoek eens op in uw bibliotheek waar staan die boeken van Nora Roberts?