Op een van de afdelingen in onze bibliotheek loopt een collega die op gevoel boeken voor je uitzoekt. Zij kijkt je even goed aan, diep in je ogen en verdwijnt dan vervolgens een tijdje tussen de boeken. Verscholen tussen de boekenkasten gaat zij geruisloos te werk om dan met een glimlach terug te keren.

In haar handen houdt zij, met veel liefde verzameld, een stapeltje boeken vast. Voor mij had zij toen drie boeken uitgezocht en zei: kijk maar wat je hiervan vindt. Feilloos pakte ze net drie boeken, die ik nodig bleek te hebben.

Op een gegeven moment vroeg ik het weer aan haar en liep mee, gewoon om te kijken hoe ze dit doet. Ik zag haar zoeken tussen de boeken, wat pakken, naar een omslag kijken en dan naar mij. In mijn ogen zag ze soms iets, en dan sprak zij stilletjes: nee deze doen we niet of nog niet, of helemaal niet.

Een van de boeken die ze eerst nog niet uitkoos, maar die ik pas later meekreeg was het boek van Elizabeth Lesser: “Zusjes”.

Ik wil u wel waarschuwen, dit boek is erg verdrietig. Je mag dit alleen lezen als je durft te huilen en openstaat voor troost.

Schilderij: “De Gezusters (1893)” door W.B. Tholen in het Museum Gouda