Ik las ze voor het eerst op een terras in het Zwarte Woud tijdens een toen nog o-zo-lange zomervakantie. Dit deed ik onder het genot van Campari op ijs met een Franse Gauloises. Samen met mijn Duitse nichtje leerde wij elkaars taal. Zij als Duitse las een Nederlands bouquetreeks boekje en ik een heuse Kitsch-Romane.

De Duitse was veel saaier en braver dan de Nederlandse. Mijn iets wat preutse nichtje kreeg blosjes bij het lezen. Of kwam het van het warme weer met stevige Campari’s? Haar oprechte verbazing over het woord “biscuitkleurig” haar is mij nog bijgebleven. Want mijn nichtje begreep niet wat dit was. Ik ook niet. Maar wij vonden het toen erg grappig.

Vroeger had ik een la vol van dit soort boekjes verzameld in allerlei talen, dat wel. Op een dag bleek dat mijn moeder die in de openhaard had gegooid. Nu was ik er niet heel erg aangehecht, maar toch zonde. Ik zou natuurlijk nooit hardop toegegeven hebben dat ik dit las. Of heb ik dit niet net alsnog gedaan?

Jaren geleden stond er in de NRC een testje met een aantal fragmenten uit verschillende boeken. De namen van de hoofpersonen waren weggehaald. Je moest kiezen: wat komt uit een bouquetreeksboekje en wat is literatuur.

Toen een van de fragmenten uit “Eline Vere” van Louis Couperus bleek en geen bouqetreeksfragment was, zoals ik had gedacht sprak mijn vader troostend:

“ach, weet je het was maar een feuilleton in een krant. Een vervolgverhaal om de lezer te binden, eigenlijk net een soap”.