Soms roept een boek je. Soms raakt een boek je. Je zit in de trein, leest een stukje en staart de rest van de reis uit het raam.

Een jihad van liefde van Mohamed El Bachiri, opgetekend door David Van Reybrouck, is voor mij zo’n boek. Mohamed is een Marokkaanse Belg, moslim en Molenbekenaar. Zijn verdriet is onmetelijk. Loubna Lafquiri, de liefde van zijn leven en de moeder van hun kinderen, is omgekomen bij de aanslag in de metro van Brussel. De liefde voor haar, hun kinderen, het leven en de mensheid houdt hem op de been.

Ze vinden het leven maar niks. Een mama die dag zegt, een kus geeft en naar haar werk gaat, en dan ineens geen mama meer. Ze snappen er helemaal niks van. Ze hebben mama in de krant zien staan.

Hij roept op tot een jihad*, de echtste, nobelste, grootste strijd van de moslims tegen de terreur. Een jihad van liefde die aanzet om naar de ander te gaan, de broeder die anders is, om hem toe te lachen, te begrijpen en empathie te tonen. Hij roept op tot dialoog en uitwisseling. Laten we, in plaats van stil te staan bij de waanzin en de haat, kijken naar het genie en de goedheid van de mens. Die zijn en blijven de echte bron van inspiratie en hoop voor degenen van wie wij onze aarde te leen hebben, onze kinderen.

Het boekje is een gedicht, een eerbetoon aan de liefde, een ode aan Loubna. Een uitdrukking van pijn, maar ook van veerkracht. Van liefde, menselijkheid, geloof. Omdat ik in de eerste plaats mens ben en daarna pas moslim, is het logisch dat ik humanistische waarden vooropstel. Hij ontroert en raakt me met zijn antwoord op verdeeldheid en terrorisme.

Het leven heeft niet meer dezelfde smaak voor mij,

maar de ondergaande zon is nog steeds prachtig.

De Afspraak | Een jihad van liefde | Mohamed El Bachiri

* jihad = inspanning