Onlangs sleepte ik een grote tas vol met boeken naar de kringloop. Dat doe ik niet té vaak. Meestal gaat er namelijk toch weer een boek mee terug naar huis. Dit mag niet. Ik heb genoeg staan. Terwijl ik tegen mezelf mompel: denk erom, er moet meer worden opgeruimd, sta ik met een boek in mijn handen te aarzelen.

Mijn dochter gaat binnenkort naar Ieper. Voor school om meer te weten te komen over de Eerste Wereldoorlog. Ik vertelde haar dat ik vroeger van mijn liefste geschiedenislerares het boek “Im Westen nichts Neues” mocht lenen. En nu hield ik in de kringloopwinkel “Van het westelijk front geen nieuws” vast en dacht: wat een mooi toeval. En, omdat het niet voor mij was, mocht dit mee naar huis.

Tegen mijn dochter zei ik: “kijk eens, dit is voor jou, maar pas op het is wel erg eng hoor”. Vroeg ze verbaasd: “heb jij dit echt gelezen? Jij kan toch niet tegen eng? Jij vond de film “the Hunger Games” al akelig”.

Klopt. Ik keek die samen met haar tussen het opruimen door. De film speelt zich af in een nabije toekomst in Noord-Amerika. Het land is verdeeld in twaalf districten. Jaarlijks levert elk district één jongen en één meisje voor dit spel. Slechts één  komt hier levend uit. Het gevecht wordt live uitgezonden. Wanneer het zusje van de zestienjarige Katniss, de hoofdpersoon, geselecteerd wordt, twijfelt zij geen moment en neemt ze haar plaats in. Vanaf dat moment heeft ze nog maar één doel: overleven.

In het boek “Van het westelijk front geen nieuws” van Erich Maria Remarque, een Duitse veteraan van de Eerste Wereldoorlog, gaat het over een oorlog, ergens, beschreven door een soldaat die ook moet overleven. Het schetst de gruwelen en de zinloosheid van oorlog. Het is zo geschreven dat het van nu had kunnen zijn. Of van later.