Als je niet weet wat dit is, denk je misschien aan iets van verlangen. Als je even nadenkt kom je toch op iets van getekend, want er staat geen Désirée. Dan opeens bedenk je dat het om een stripboek gaat. Maar mag dit wel zo genoemd worden?

In de herfstvakantie sta ik samen met mijn gezin, in een Franse slaapstadje, voor de etalage van waar ooit een boekhandel was. Nu staan er geen boeken, alleen maar stripboeken. Dit stadje bezoeken wij wel vaker tijdens onze vakantie, dan kopen we een lokaal krantje of een kooktijdschrift. Ik aarzelde wat, maar mijn dochters liepen direct naar binnen. Mijn man wachtte met de hond buiten. En ik moest mee. Voor het Frans. En voor het betalen, bleek al snel.

Een buitengewoon knappe donkere jongeman vroeg of hij kon helpen. En wij vroegen hakkelend: “heb je iets leuks om te lezen? En om Frans te oefenen?” Hij glimlachte, begon enthousiast te vertellen met in zijn handen een gebonden boek vol kleurrijke tekeningen.

Volgens mijn man, die nog steeds buiten stond te wachten op de stoep met onze hond, staarden wij de jongeman ademloos aan. Maar verzekerden wij, ruim een uur later, dit kwam omdat hij steeds sneller Frans sprak en we goed ons best moesten doen om het te kunnen volgen.

Uiteindelijk liepen wij de winkel uit met twee stripboeken. Eigenlijk kan je het zo niet noemen, het zijn echt beeldschone kunstboeken. Geen wonder dat de Fransen het over “La Bande Dessinée” hebben. Ach, het is daar tot kunst verheven. En terecht.

Kijk maar eens in onze bibliotheek. Dankzij onze oud collega Henk hebben we een prachtige collectie. “En ja“, zei hij zijn schouders ophalend toen ik dit aan hem vroeg, “het mag gewoon een stripboek genoemd worden”. Omdat hij mooi met pensioen is, stel ik voor dat wij die jongeman bij onze collectie neer zetten. Wat zou het er druk worden en wat zou er opeens veel Frans gesproken worden.