Was Chaos een goddelijk wezen of alleen maar een toestand waarbij er niets was? Of kwam Chaos neer op de manier waarop we het woord nu gebruiken, een ongelooflijk zooitje? De slaapkamer van een puber, zeg maar, maar dan nog erger?

Met de Meivakantie las ik verder in Mythos van Stephen Fry.  Hij vertelt zo goed dat zelfs mijn puberdochters er om moesten lachen. Toch kwam ik er thuis niet doorheen en moest dit boek mee.

Daar zat ik op een tuinstoel in een groen weiland tussen de wilde narcissen, pakte het boek en las het verhaal over Narcissus. Fry verwijst vaak naar taal, kunst en zijn eigen leven. Soms moet je het boek even weg leggen. Het is veel. Op vakantie bezinkt alles gelukkig beter.

Toen ik het boek uit had, keek ik tevreden naar de narcissen en besloot een bosje mee te nemen voor Moederdag. Vooral omdat ik wist hoe gek mijn moeder hierop op is. Op de laatste dag gingen er, in een klein flesje water op een veilig plekje in de autodeur, een paar narcisjes mee. Mijn man mompelde iets van: moet dit nu echt en dat redt het nooit.

Enfin. Mijn moeder was er heel blij mee. Vroeger wees zij mij altijd op die wilde narcissen tussen het hoge gras. Net zoals ik dat dit keer had gedaan bij mijn dochters. Deze pubers reageerden schouderophalend. Vervolgens zuchtten zij omdat ik bleef praten over de bloemenpracht. Ik begon bij mijn man en kinderen. Later tegen de buurvrouw en zelfs in het Frans tegen de boer.

Mijn moeder zag mijn glimlach. En ik dacht: van alle gedaantewisselingen waarover ik net had gelezen, is die van pubermoeder worden ondanks alle chaos vooral heel bijzonder.