Het verhaal gaat over een tweeling die, vanaf dat ze nog maar één cel waren, altijd samen zijn. Dan gebeurt er, tijdens hun pubertijd, iets tragisch waardoor ze uit elkaar groeien. Noah en Jude kunnen hun gevoelens en gedachtes niet meer delen. Het lijkt erop dat ze niet alleen elkaar, maar ook zichzelf kwijt raken.

In het begin van het boek is het wennen dat ze om en om vertellen. Het verschil in tijd is eveneens verwarrend, want Jude leren we kennen als ze 16 is en Noah als hij 13 is. Toch maakt juist dit het zo goed. Hierdoor wordt je echt die puber.

Je beleeft mee hoe ze in hun gedachten blijven hangen. Het er niet over kunnen praten, heeft een enorme invloed op hun leven. Wanneer ze opgroeien, leren ze dit op een zeer bijzondere manier. Misschien groei je als lezer ook wel een beetje. Verder wil ik niet meer onthullen, behalve dat Ik geef je de zon ontroerend is,  grappig en ontwapenend.

Het verhaal van Noah, wiens naam troost betekent, speelt tevens een rol in dit boek, daarom las ik:

In naam van God, de Barmhartige, de Genadevolle.  Waarlijk, jullie Heer is God, die de hemelen en de aarde in zes dagen heeft geschapen. Daarna zette Hij zich op de Troon. Hij laat de nacht de dag bedekken, die hem haastig volgt en de zon, de maan en de sterren doen wat Hij wil. 

De schrijfster Jandy Nelson zegt hierover: zelfs God moest de wereld twee keer scheppen. Want wanneer zelfs God iemand een tweede kans gunt, gun dit dan ook aan jezelf. Of aan een ander. Trouwens, ik gun dit boek zeker aan een ander. Gek eigenlijk want ik wilde dit eerst niet eens lezen, omdat het een jeugdboek is. Terwijl ik toch weet dat dit vaak de allermooiste zijn.

Hierbij schenk ik dit jeugdboek aan diegene die dit durft te lezen. Geniet, groei of voel je wat getroost.