Ik heb mijn kinderen veel voorgelezen. Toen ze klein waren lazen wij rond kerst zoveel mogelijk verhaaltjes die met kerst te maken hebben. Zo heb ik jarenlang voorgelezen dat Jip en Janneke kransjes in de boom hangen, Iris en Michiel met hun babybroertje het kerstspel naspelen (‘Lekker weertje koekepeertje’ van Carry Slee) en Wouter en Mieke…

Als je niet weet wat dit is, denk je misschien aan iets van verlangen. Als je even nadenkt kom je toch op iets van getekend, want er staat geen Désirée. Dan opeens bedenk je dat het om een stripboek gaat. Maar mag dit wel zo genoemd worden?

Een paar jaar geleden las ik het boek Piloot van goed en kwaad. Langzaam, om er zo lang mogelijk van te genieten. Afgelopen zomer had ik zin het te herlezen. Opnieuw trof mij de schoonheid. Vier maanden heb ik er over gedaan, net zo lang als Joost Conijn over zijn indrukwekkende tocht. Zijn hele leven…

Onlangs sleepte ik een grote tas vol met boeken naar de kringloop. Dat doe ik niet té vaak. Meestal gaat er namelijk toch weer een boek mee terug naar huis. Dit mag niet. Ik heb genoeg staan. Terwijl ik tegen mezelf mompel: denk erom, er moet meer worden opgeruimd, sta ik met een boek in…

Vorig jaar ging mijn oudste zoon samenwonen. Er werd een huisje gekocht en opgeknapt en een olijfboompje op het balkon gezet. Om het huisje-boompje-beestje plaatje compleet te maken werd na een paar maanden een piepklein, schattig, wollig konijntje aangeschaft met de naam Whopper. Het konijnenhok (Home of the Whopper, iedereen die regelmatig op Schiphol komt…

Een keer, of meer? Soms, zelden of nooit? Hoe vaak doe jij ‘t? Herlezen. Een goede vriendin antwoordde aarzelend: “ach, nee alleen films”. En een collega zei: “zelden, slechts bepaalde passages”.

Tijdens een lange vakantie in de bergen las ik Smilla’s gevoel voor sneeuw van Peter Høeg. Het is een boek dat je heel langzaam moet lezen. Aandachtig. En terugbladeren in je boek, zelfs hardop lezen.