Een keer, of meer? Soms, zelden of nooit? Hoe vaak doe jij ‘t? Herlezen. Een goede vriendin antwoordde aarzelend: “ach, nee alleen films”. En een collega zei: “zelden, slechts bepaalde passages”.

Tijdens een lange vakantie in de bergen las ik Smilla’s gevoel voor sneeuw van Peter Høeg. Het is een boek dat je heel langzaam moet lezen. Aandachtig. En terugbladeren in je boek, zelfs hardop lezen.

Vorig jaar was ik een week op vakantie op een mooie plek in Portugal. In mijn koffer zat naast veel te veel andere bagage ook een lekker dik boek;  ‘Het smelt’  van Lize Spit. Aangetrokken door lovende recensies en de hoge plek op de bestseller lijst had ik het in een opwelling vlak voor vertrek…

In de zomer van 2007 reed ik met 5 kinderen in een 18 jaar oude Mitsubishi Space Wagon voor twee weken naar Duitsland. Achter de auto hing een net zo oude aanhanger, die compleet was afgeladen met alle kampeerspullen. De camping bleek bovenop een hoge berg te liggen. Met zweet in mijn handen en  een…

Op de voorpagina van de krant staan foto’s van prehistorische mensen. Grote bruine ogen staren mij aan. Zouden ze elkaar tóch ontmoet hebben? Zou het verhaal van “De stam van de Holenberen” echt gebeurd kunnen zijn?

Soms roept een boek je. Soms raakt een boek je. Je zit in de trein, leest een stukje en staart de rest van de reis uit het raam. Een jihad van liefde van Mohamed El Bachiri, opgetekend door David Van Reybrouck, is voor mij zo’n boek. Mohamed is een Marokkaanse Belg, moslim en Molenbekenaar. Zijn verdriet…

Mijn puberdochter leest verveeld in haar geschiedenisboek en zucht: SAAI. Als ik hoor dat het over de Verlichting gaat, kan ik het niet laten om bij haar te gaan zitten en alles wat ik weet erover te vertellen. En meer. Gek genoeg laat zij dit toe.

“O Amor Natural”, ofwel “De liefde, natuurlijk” is een erotische documentaire over de dichter Carlos Drummond de Andarde. Toen ik die gedichten voor het eerst hoorde, bloosde ik mijn donkere tint dieprood. Deze gedichten werden voorgedragen door jonge en oude Brazillianen, en dat deden ze zo mooi dat je daarna alleen nog in die taal…

Hij is drie. Hij vraagt of hij alleen naar de brievenbus mag met een kaart voor opa en oma. “Als jij het durft, vind ik het goed”, zeg ik. Even later is hij terug, de kaart in zijn hand. “Ik durfde het nog niet, mama”, zegt hij. Twee weken later durft hij wél. Vanaf dat moment trekt…

Ik heb thuis een kleine lastige lezer die zichzelf ooit leerde lezen. Maar al snel dacht ze: zo ik ben klaar. Dat zei ze niet, ze las gewoon opeens niet meer. Geen letter.