Ik las ze voor het eerst op een terras in het Zwarte Woud tijdens een toen nog o-zo-lange zomervakantie. Dit deed ik onder het genot van Campari op ijs met een Franse Gauloises. Samen met mijn Duitse nichtje leerde wij elkaars taal. Zij als Duitse las een Nederlands bouquetreeks boekje en ik een heuse Kitsch-Romane.

Eigenlijk is het heel gek om te zeggen dat je een lastige lezer bent. Dat je niet zo veel leuk vindt om te lezen. Vooral als je alles wat je gelezen moet hebben, niet wilt lezen. Maar vaak wel moet. Omdat je op school moet lezen, tijdens je studie of voor je werk.

Hij is acht. Hij wil profvoetballer worden en als dat niet lukt kunstenaar, van beelden. Hij is elf. Hij ziet een interview met Piet de Visser op televisie. Van zijn zakgeld koopt hij Meesterscout! De mooiste ontdekkingen van Piet de Visser van Bert Nederlof. Ik lees het hem voor. Samen smullen we van de beschrijving…

Op een van de afdelingen in onze bibliotheek loopt een collega die op gevoel boeken voor je uitzoekt. Zij kijkt je even goed aan, diep in je ogen en verdwijnt dan vervolgens een tijdje tussen de boeken. Verscholen tussen de boekenkasten gaat zij geruisloos te werk om dan met een glimlach terug te keren.

We lopen gearmd in de voorjaarszon, de vrouw en ik. Ze snuift de frisse lucht op en zegt: “Heerlijk, wat fijn om buiten te zijn. Kind, je hebt geen idee in wat voor wereld ik leef.” Sinds ik het boekje De magische wereld van Alzheimer: 25 tips voor meer begrip en tevredenheid van psychogerontoloog Huub Buijssen…

“Misschien dat iedereen wel elke minuut van elke dag leeft in angst, die hij diep wegstopt, zonder ooit even stil te staan en om te zien”.

“Juf, heb je dat huilboek?” Het jongetje kijkt me aan. “Je bedoelt van die twee broers?”, zeg ik. “Ja juf, die.” De gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren blijft één van de mooiste verhalen over broederliefde, over je leven geven voor alles wat je lief is, over andere werelden dan deze en over de strijd tussen goed…

Literatuur, dat zijn de filmhuisfilms van de boekenwereld. En hoe goed deze ook kunnen zijn, soms heb je gewoon zin in een actiefilm. Met een paar slechterikken, een ‘good guy’, liefst nog wat figuren in het schemergebied daartussen, een knockout girl, of twee, en schieten maar. Het equivalent van de actiefilm bestaat in boekvorm en…

Ken je die mop over de breed-bek-kikker? Soms voel ik mij net zo. In de trein kijk ik, tussen mijn wimpers door, schuin opzij naar de kaft van het boek. En ik denk, dat is interessant. Af en toe vraag ik aarzelend, zoals laatst op een bankje in het park: “Wat leest u zoal?”.