Soms zit ik nog in een boek opgesloten, als ik dit al uit heb gelezen, omdat ik geen afscheid kan nemen. Zo zat ik nog met Eleanor Oliphant in mijn hoofd en met de volgende vraag: als een boom in een bos omvalt en er is niemand in de buurt om het te horen, maakt het dan geluid?

Ik koos dit boek uit op een vliegveld bij Londen. Terwijl er buiten heel veel sneeuw lag en het de vraag was of er gevlogen werd. Mijn vlucht was in ieder geval flink vertraagd, maar nog niet geannuleerd.

Erger nog dan het wachten, zelfs op een koud vliegveld, was dat mijn boeken op waren. Op een stapel met aanbevolen boeken in het boekwinkeltje lag helemaal vooraan dit boek. Het omslag oogde wat saai wit en toonde bijna kinderlijk een huis gebouwd van afgebrande lucifers. Wellicht riep dit beeld al vragen op, of de titel intrigeerde: “Eleanor Oliphant is completely fine”. Bij twijfel, sla ik altijd een boek open en lees een willekeurige zin: “I simply didn’t know to make things better. I could not solve the puzzle of me”.

Misschien was het niet alleen deze zin en las ik ook:

“People don’t like these facts, but I can’t help that. If someone asks you how are you, you are meant to say FINE. You are not meant to say that you cried yourself to sleep last night because you hadn’t spoken to another person for two consecutive days. FINE is what you say”.

De schrijfster, Gail Honeyman, kwam op het idee voor dit boek na het lezen van een interview met een jonge vrouw die vertelde dat ze soms op vrijdagavond thuis kwam van haar werk en het hele weekend met niemand sprak, pas maandag weer als ze op haar werk was.

Maar als niemand dit ziet, zoals die boom die valt, is ze dan eenzaam?